Clubnieuws 27 September
Leuker kunnen we het niet maken…want het was weer ouderwets gezellig.
De organisator van de Posbankloop had mij hoogst persoonlijk aangekondigd, dat ons Sportpark Beekhuizen afgelopen zondag hermetisch afgesloten zou worden om 3000 snelheidsduivels een vrije doortocht te gunnen. Reden voor mij om mij voor dag en dauw al naar onze velden te spoeden. Ik heb er geen spijt van gekregen.
Een stralende herfstzon bleek even matineus als ik te zijn, zodat wij samen van de flitsende hockeycombinaties van onze dames "uit de tweede jeugd” konden genieten. Ook de tegenpartij van het Nijmeegse Union had er zin in, zodat het een volkomen gelijk opgaande strijd werd. Zelfs in de einduitslag hielden beide teams elkaar in evenwicht (1-1), waarbij aangetekend zij, dat de frommelgoal van José Barendsen van wereldklasse was.
Aanvankelijk dacht ik dat op het aangrenzende veld een folkloristische boerenopstand werd nagebootst gelet op de huiveringwekkende kreten, die mijn gehoor teisterden. Het was echter de titanenstrijd tussen onze A-veteranen en hun leeftijdgenoten uit Doetinchem. Bij nadere beschouwing bleek hun gekrakeel niet enkel de aanmoedigingen voor elkaars prestaties te zijn, maar tevens hun uitingen van pure bewondering voor de originele kennis der speregels van de beide scheidsrechters. De 10-0 score in Arnhems voordeel werd na afloop door vriend en vijand met bier overgoten en uitbundig gevierd. Zelfs de B-veteranen schoven later nog even gezellig aan om hun eerste overwinning van het seizoen (5-6 uit bij Dieren) eveneens rijkelijk met het goudgele gerstenat te besprenkelen.
Mijn aandacht werd evenwel volledig in beslag genomen door de magistrale partij hockey, die de meiden van Dames 1 aan het inmiddels talrijke publiek voorschotelden. Allereerst hulde aan coach Wilco Klop, die in een betrekkelijk kort tijdsbestek een schitterend collectief van dit team heeft gesmeed, dat met de week ook mentaal aan kracht wint. De vroege 0-1 achterstand, waarmee de Enschedese PW-dames uit de startblokken schoten werd nu met wilskracht gepareerd. De gedurfde strijdlust van onze coryfeeën werd met de 1-1 van Charlotte Klop beloond. Ofschoon de adrenaline daarmee met ongekende snelheid door al mijn aderen spoot keerde ik toch weer redelijk tot mijn positieven terug door het schitterende doelpunt van Teske Hofman en dus een 2-1 voorsprong op slag van rust. De cardiologen konden zich evenwel weer in slagorde opstellen, toen de PW dames de 2-2 lieten aantekenen. Eigenlijk was ik met die score ook wel tevreden, maakte ik mezelf wijs. Lizemijn Evers zorgde er evenwel met haar allesbeslissende, winnende doelpunt voor, dat ik mij voornam nog eens een heel loflied te componeren op dit geweldige team. De spelvreugde is weer helemaal terug. Reikhalzend zie ik uit naar hun eerstvolgende thuiswedstrijd.
Maar toen moest het ook gebeuren voor mijn idolen van Heren 1. Meer dan een jaar ben ik door een poel van ellende gegaan. Het zoet der overwinning werd mijn helden meer dan 24 wedstrijden achter elkaar niet gegund. Tijdens mijn (langdurige) vakantie in Frankrijk heb ik in een piepklein gehuchtje met de welluidende naam Valernes(Michelinkaart 287, G2) het plaatselijke kerkje bezocht, gewijd aan de heilige Ursula, patrones van de hopeloze zaken. Tot haar heb ik gebeden, voor haar heb ik kaarsen opgestoken zo talrijk, dat de pastoor aangesneld kwam, vrezende dat zijn bedehuis in lichterlaaie stond. Hem heb ik uitvoerig de reden van mijn devotie verteld. Samen zijn wij eerbiedig neergeknield voor het heiligenbeeld. En ziet, ons gezamenlijk gebed is verhoord. Als een geschenk uit de hemel is Michael Engelblik(= de blik van een engel), na jarenlange afwezigheid als coach en trainer in de gelederen van Arnhem teruggekeerd. De zekerste garantie voor succes. Even werd mijn rotsvaste geloof nog door enige twijfel aan het wankelen gebracht doordat de eerste twee wedstrijden van dit seizoen opnieuw met verlies werden afgesloten. Maar afgelopen zondag keerde mijn vertrouwen in Michael en mijn idolen in volle omvang terug. Na de 0-1 voorsprong van Almelo, dacht ik één kort momentje: : ”Heilige Ursula, alstublieft niet weer”. Maar de 1-1 van Tijmen Bos gaf mij het eerste zetje voor vertrouwen in een goede afloop terug, gevolgd door de prachtige spetter van Sicco Thunissen,2-1. Robert Paul van Eck Duymaer van Twist, voor intimi simpel Teun geheten, deed wat ik altijd van hem verwacht. Met een ongekend fraaie backhand slag tekende hij de 3-1 aan. Als een echte aanvoerder of beter gezegd als een ware veldheer gaf ook Michiel Tromp aan hoe we dit seizoen ten strijde trekken. Zijn 4-1 was van hemelse schoonheid. Met een heerlijk gerust gevoel gaf ik ook nog uiting aan mijn bewondering voor de late, maar geruststellend nutteloze treffer van Almelo zijde. Deze 4-2 zege moet het pad effenen naar weer een glorieuze toekomst.
Op de terugweg naar huis zong ik het hoogste lied. Luid toeterend reed ik de lange oprijlaan van onze romantisch gelegen villa op. Mijn echtgenote begreep dit signaal uiterst fijntjes en had de champagne al in de koeler staan. Even later dansten wij wild, woest en uitbundig op de opzwepende muziek van een Spaanse tango. Het leven kan zo uitzinnig fraai zijn, is de rotsvaste overtuiging van
Uw wedstrijdsecretaris Wim Swart