Het kleine borelingske van destijds heeft zijn trotse ouders niet teleurgesteld. Al wekenlang voert hij, gelijk zijn beroemde zeevarende naamgenoten, als een ware admiraal zijn manschappen met groot enthousiasme aan en stuwt hen op tot duizelingwekkende prestaties. Ook afgelopen zondag werd daar weer het overtuigende bewijs van geleverd. Het schitterende lenteweer in deze herfst had een talrijk publiek naar Beekhuizen gelokt. Men kreeg waar voor zijn geld.

Tegenstander was deze keer streekgenoot Oosterbeek, die zich had voorgenomen om er in alle opzichten een echte streekderby van te maken. Die uitdaging wilden onze mannen graag aangaan. Nauwelijks hadden de scheidsrechters het beginsignaal gegeven of Maarten van Nijendaal toverde de rebound van de strafcorner al om tot een waarlijk fantastisch fraai doelpunt, waarmee hij enkele hartpatiënten aan de zijlijn voorlopig een geruststellend gevoel gaf. Daar dachten de Oosterbekers weer heel anders over, want ook zij wisten, uiteraard duidelijk minder fraai, onze keeper Wouter te verschalken. Met deze gelijke 1-1 stand mochten spelers en toeschouwers tijdens de pauze even tot rust komen.

Doch daarna ontstond een waar hockeyspektakel van de eerste orde. De goden mogen worden geprezen, dat onze AHC gezegend is met de familie de Bos. Iedere zondag worden er drie telgen uit dit roemruchte geslacht het kunstgrastapijt opgestuurd om, als onze verdediging dreigt te bezwijken, hand en spandiensten te verrichten bij het dichten van de gaten. Maar ook in aanvallend opzicht valt er altijd te rekenen op het trio Rense, Job en Tijmen. Onderling hebben ze afgesproken dat Tijmen de doelpunten mag maken op voorwaarde dat ze van hoge kwaliteit moeten zijn. De door hem gescoorde 2-1 was van 18 karaat. Echter, de in oranje shirts gehulde Oosterbekers wilden van geen wijken weten en scoorden niet alleen de gelijkmaker, maar namen zelfs brutaal een griezelige 2-3 voorsprong. Het leek alsof ik in een onwerkelijke wereld leefde. Sinds het WK voetbal van 2014 heb ik heel wat in oranje gehulde sportlieden op mijn beeldscherm voorbij zien strompelen. Het was steeds weer de zekerste garantie voor een nederlaag. Zouden 11 oranje-Oosterbeekse hockeyers mij het tegendeel willen bewijzen? Dit kon en mocht niet waar zijn.

Twee minuten voor het eindsignaal stond nog steeds die verschrikkelijke 2-3 stand op het scorebord. Toen kreeg Arnhem een zeer terechte strafcorner te nemen. Als een echte admiraal trad Michiel naar voren. Ik stond vlakbij vader Hylke en moeder Roos. Innig hielden zij elkaar vast, de armen omstrengeld. Hun handen trilden van pure spanning. Een fractie van een seconde later kwam die bevrijdende droge knal op de plank. Michiel had gescoord en daarmee een smadelijke nederlaag voorkomen (3-3). Ik zag hoe vader Hylke zijn Roos diep in haar ogen keek en hoorde hem fluisteren: "ik voel me net zo gelukkig als toen we over het wiegje gebogen stonden". Een prachtige traan van pure vreugde en geluk biggelde heel langzaam over haar rechterwang.

Hockey kan op vele verschillende manieren de mooiste sport zijn. Dat is in ieder geval de rotsvaste overtuiging van,

Uw wedstrijdsecretaris Wim Swart