Clubnieuws 18 April
Leuker kunnen we het niet maken... want alles is pure winst
Apeliotes is de Griekse god van de weldadige, enigszins zoel aanvoelende oostenwind.
Vooral ’s avonds zorgt hij, na een bloedhete dag, voor een aangename temperatuur. De Grieken waren ervan overtuigd, dat dit vooral kwam, omdat Apeliotes zich door zeven beeldschone sterren liet vergezellen. De hockeyclub, die de naam Apeliotes draagt , gaf daarmee bij het betreden van ons paradijselijke sportpark Beekhuizen dus wel meteen al een visitekaartje van hooggespannen verwachtingen af. Dat men zelfs met een dubbeltal van veertien schone Nijmeegse nimfen aantrad, verhoogde dit verwachtingspatroon eens te meer. Het heerlijke van de Grieks-mythologische verhalen is, dat, zodra er godinnen, nimfen of andere soortgelijke goddelijke wezens ten tonele verschijnen, het bijna altijd een strijd om de vrouwelijke schoonheid wordt. De Nijmeegse tegenstandsters bevroedden niet dat zij wat dat betreft in onze Arnhemsche dames uiteraard hun meerderen moesten erkennen. Dus ontspon zich een heerlijke strijd om wie over de beste hockeycapaciteiten beschikte. Brutaalweg namen de Nijmeegse opponenten alras een 0-1 voorsprong, niet beseffend dat zij daarmee juist de strijdlust van onze meiden aanwakkerden. Dat drukte Ashley Meeuwsen uit in de welverdiende gelijkmaker(1-1). Doch ten tweede male wisten de Apeliotes’ sterren een voorsprong te bewerkstelligen(1-2). Het vuur bij onze meiden laaide daarmee alleen maar des te hoger op. Een vloeiende combinatie vond Charlotte Klop als eindstation. Zij stelt nimmer teleur, dus werd het op oogverblindend fraaie wijze 2-2. Wat is het toch een heerlijk gezicht wanneer vrouwen zich het wit voor de ogen vechten. Dat toonden de Nijmeegse meiden door wederom een voorsprong te nemen(2-3). Soms evenwel bestaat er in de sport iets mooiers dan mooi. Het doelpunt van Mirthe van Ruller was daar het prachtige bewijs van. Daarmee werd een 3-3 stand bereikt. Op dat moment hadden de scheidsrechters voor het eindsignaal moeten fluiten. Iedereen was gelukkig en tevreden geweest. Zelden heb ik het zo betreurd dat een hockeywedstrijd 70 minuten duurt. Want alsof er heimelijk vanuit loopgraven geschoten werd, zo vuurden de Nijmeegse furies hun artilleriegeschut op het Arnhemsche doel af. Gelukkig ontwaarde ik te midden van de Apeliotes scherpschutters "onze eigen” Isabel Terwindt. Haar hockeytalenten heeft zij eens aangeleerd en ontwikkeld in onze AHC gelederen. Dat Eva Valkenburg met de achtste Nijmeegse treffer voor een 3-8 nederlaag van onze meiden zorgde deed pijn, heel veel pijn. Ook zij is gelukkig een kind van Arnhemse bodem, helaas weliswaar met Upward roots, maar desondanks toch nog goed terecht gekomen. De overwinning zij de dames van Apeliotes van harte gegund. Zij bleken uiteindelijk de besten te zijn. Doch meer dan driewerf hulde voor de niet aflatende strijdlust van onze meiden. Zij blijven voor mij in ieder geval de allermooisten.
Bij de mannen spreek je niet over uiterlijke schoonheid. Daar telt: mouwen opstropen en er volop tegenaan gaan. Daarin bleken onze Heren 1-mannen in de letterlijk uit de polderklei gewassen stoere kerels van Flevoland uitstekende opponenten te hebben. Laat ik er niet lang om heen draaien. De pot ging uiteindelijk met 1-2 verloren, omdat alleen Maurits Driessen een treffer scoorde, waarbij enkel de technologie van de VAR uitsluitsel kon geven dat de bal inderdaad de doellijn was gepasseerd. Maar toch werd er pure winst geboekt. Deze onverwacht boute bewering spruit niet voort uit het "wishfull-thinking” brein van een politicus, maar komt van een enthousiaste, maar uiterst objectieve toeschouwer. De ziekenboeg werd door de nog steeds geblesseerde Tijmen de Bos en de aan zijn hamstring gekwetste Michiel Tromp gevuld. Voeg daarbij dat onze economie niet in volle lentebloei kon staan zonder de werkzaamheden van onze Maarten van Nijendaal en het is meer dan duidelijk dat er veel ervaring en de totale "bemanning van de strafcorner” buiten de krijtlijnen stond. Maar plots verscheen een drietal rekruten uit de Jongens B1-jeugd ten tonele. Tijn Laagland heeft de afgelopen weken al bewezen dat hij zich in de kweekvijver van Heren 1 als een vis in het water voelt. Ook bij deze wedstrijd toonde hij met zijn niet geringe capaciteiten een hele grote aanwinst te zijn. Jiskoot Liewes bewees vorige week al een prima goalgetter te zijn. Hoewel hij deze keer niet scoorde, gaf hij wel een bewijs van zijn aangeboren talent af. Aan hem kunnen we nog veel plezier beleven Pepijn Koolhaas bleek ook goede genen van huis uit meegekregen te hebben. Was zijn vader jarenlang de betrouwbare financiële sluitpost van onze vereniging, nu demonstreerde zoon Pepijn een even betrouwbare rots in de branding van de Arnhemsche defensie te zijn. Hij mocht ook meteen laten zien dat hij de nieuwe strafcornerspecialist kan worden. Bijna had hij al het gewenste succes. Aan de zijlijn bloosden vader Jan en moeder Petra van ouderlijke trots. De toekomst van de AHC lijkt gewaarborgd te zijn.
De aandachtige lezer vraagt zich intussen af: zijn er ook echte klinkende overwinningen behaald? De vraag stellen is haar beantwoorden. Ons Arnhem D2-team maakte door een 0-6 overwinning gehakt van Nijmegen D6. De mannen van Veteranen B stevenen (als ze niet uitkijken) regelrecht op het kampioenschap af. Met een 1-4 overwinning bonden zij meedogenloos het team van Zwolle HB achter hun zegekar. Dat waren triomfen die ver weg van huis behaald werden. De trouwe bezoeker van onze eigen velden kon met volle teugen genieten van de sprankelende overwinning op Nijmegen D11 van de ‘vlindertjes’ van Dames 3. Jantine Kingma zorgde aanvankelijk voor een geruststellende 1-0 voorsprong. Maar toen de Nijmeegse dames de 1-1 stand aantekenden leken zich even donkere wolken boven ons sportpark samen te pakken. Luid aangemoedigd door het enthousiaste publiek, onder wie zich ook de bijna weer herstelde Lieke Metz bevond, namen onze meiden op tijd het heft weer in eigen hand. Pien Heij zorgde voor de bevrijdende en alleszins verdiende 2-1 eindscore.
Een zekerheidje als het om overwinningen in thuiswedstrijden gaat is ook bijna altijd wel het team van veteranen C. Deze keer moesten de Edese mannen van de B-garnituur het ontgelden. Omdat Paul Knoop de verrichtingen geblesseerd vanaf de zijlijn moest toezien, kreeg Tristan Steenmeijer de opdracht de lijnen uit te zetten. Dat deed hij met verve. Het hele team kon overigens enige sadistische trekjes niet ontzegd worden. Men liet de Edenaren rustig een 0-1 voorsprong nemen, waardoor de hoop op een gunstige uitslag in hun harten opbloeide. Die hoop werd evenwel weer wreed de grond ingeboord door twee "beauties” van Tristan. Arthur ten Hagen blijkt altijd op het juiste moment op de juiste plaats te staan. Een logische 3-1 dus.
Tenslotte dan de Heren van ons Veteranen A keurkorps, die een ‘burenruzie’ in alle vreedzaamheid uitvochten met hun leeftijdgenootjes van Upward A. Zoals het goede buren betaamt scheidden zij hun wegen met een 0-0 resultaat, een stand waarmee zij ook begonnen waren. "Dat we nu zelfs niet eens meer van Upward kunnen verliezen, is het zekerste bewijs van ons talent”, verwoordde Friso Hagen licht ironisch de superioriteit van onze coryfeeën.
Het toonde onomstotelijk aan, dat iedereen weer had genoten van een geweldige sportdag. Dat is pas echt pure winst is de rotsvaste overtuiging van,
Wim Swart, uw wedstrijdsecretaris